Dise que foi mandada construír por Fernán Pérez de Andrade a finais do s. XIV. Ten nave rectangular con teito de madeira a dúas vertentes e profusión de canecillos lisos no tejaroz.Na fronte, a porta principal con dúas arquivoltas de baquetillas, ornamentadas de aletóns na parte interior e de cabezas de cravo exteriormente.
No tímpano, de directriz apuntada, aparece o escudete dos Andrade, en cuxo borde vai a lenda consabida, en letra gótica, e aos lados un xabaril e un lebrel en actitude de persecución. Debuxos xeométricos decoran as mochetas. Sobre altos retallos, un par de columnas acodilladas por cada lado en capiteis de follas e animais fantásticos en actitudes retorcidas.
A porta de entrada é adintelada e sen adorno algún, aínda que é fácil supoñer que na reforma do s. XVIII a porta orixinal, de arco oxival, colocouse na sancristía para que servise de hornacina a una imaxe.
O arco triunfal ten astrágalo ademais da imposta. Más reducido en ancho e longo o presbiterio, pero á mesma altura que a nave e con modillóns idénticos no tejeroz. Tanto as fiestras da ábside como as da nave foron ampliadas en reformas posteriores.
Nos ángulos superiores da fachada do pórtico consérvanse un cordeiro coa cruz lobulada e un xabaril cunha peza redonda o mastro na grupa, elementos ornamentais e simbólicos que antes estiveron nos piñóns da nave.
O pórtico é xa obra do s. XVIII, como o demostra a inscrición: YZOSE SDO. CVRA ANT. DNEZ. AÑO 1736. No muro do penal preside unha hornacina de vieira cunha escultura pétrea de San Pablo con libro e espada. Aos pés unha espadana de dous vans con coroamento redondeado, e polo costado meridional da nave un pórtico cuberto, o cabildo con vans protexidos por un enreixado de madeira.
O retablo principal, de estilo rococó, con tres hornacinas no corpo principal e un relevo de San Pablo no ático, é obra dun bo entallador do último terzo do s. XVIII.
No enxoval litúrxico destaca unha cruz parroquial de prata, con tres avultamentos na cebola, o Cristo no anverso e San Pablo no reverso, e o punzón VARELA, sen dúbida o prateiro do mesmo nome que traballou en Mondoñedo a comezos do s. XIX.
